เวลาเปิดเทอมทีไร ถึงจะสนุกกับการเรียน แต่ไม่เคยผ่อนคลายปลอดโปร่งจริงๆเลย เหมือนต้องแบกรับความกดดันอยู่ทุกวัน ชีวิตที่ปลิวไปตามสายลมเอื่อยครั้งสุดท้ายก็นู่น ปี 52 แน่ะ จำได้ว่าสมัยนั้นมีบางวันเคยขับรถแล้วแวะถ่ายรูปไปเรื่อยๆจนถึงอยุธยา แล้วตกเย็นก็นั่งอ่านหนังสือ ดูพระอาทิตย์ตกลับขอบฟ้าที่ริมแม่น้ำ กว่าจะได้ปล่อยอารมณ์เรื่อยเปื่อยแบบนั้นอีกคงต้องรอให้เรียนจบนั่นล่ะ ถึงจะถวิลหาช่วงเวลาแบบนั้นแต่ชีวิตก็ต้องดำเนินต่อไป เอาน่า.. สู้สู้
Search